Vandaag gaat het over een heel klein onderdeeltje van Windows Vista, de langverwachte opvolger van XP.
De uit-knop.
Vista heeft namenlijk niet een normale aan-uit knop gekregen, maar een menu met in totaal 9 manieren om de pc uit te schakelen, in slaap te brengen, op standby te zetten of hoe het dan ook mag heten. Op een laptop komen er nog eens een aantal andere manieren bij, wat het totaal op 15 brengt.
Dat ene knopje – excuus – menu, heeft ondertussen aardig wat aandacht gekregen, onder andere van Joel Spolsky, die in zijn bericht beschrijft hoe al die opties met gemak terug gebracht kunnen worden tot een enkele knop, “bye bye”.
De oorzaak van dit alles?
Waarom heeft zo iets eenvoudigs als een aan-uitknop uit kunnen groeien naar zo’n enorme brei van keuzes, die voor de willekeurige gebruiker absoluut onbegrijpelijk zijn?
Moishe Lettvin, een van degenen die er een jaar aan gewerkt heeft, maar inmiddels bij Google in dienst is, geeft een aardige insiders kijkje in de gang van zaken.
Wat gebeurt er als je een team van 43 mensen een jaar laat werken aan de uit-knop van het systeem. Als daarvan 24 min of meer betrokken zijn bij het programmeren ervan, maar geen van hen heeft inbreng in het uiteindelijke besluit. Het management zit zes lagen hoger. Een jaar lang elke week vergaderen met een team van acht mensen. Over veranderingen elders in het systeem die van invloed kunnen zijn op het menu, cq. de uitknop.
Het eindresultaat van dit alles, volgens Lettvin, is wat er in het uiteindelijke product te zien is: de laagste gemene deler, de eenvoudigste en minst conroversiele optie. Ofwel, laten we alle mogelijkheden er maar in zetten, dan is iedereen tevreden. Iedereen van het management dan. Of de eindgebruiker er blij mee moet zijn?
Joel Spolsky laat er in elk geval geen twijfel over bestaan dat hij niet zo’n hoge pet op heeft over de gang van zaken:
“Every piece of evidence I’ve heard from developers inside Microsoft supports my theory that the company has become completely tangled up in bureaucracy, layers of management, meetings ad infinitum, and overstaffing.”
Volgende keer beter kopieren?
Dat er bij het ontwikkelen van Vista goed gekeken is naar OS X van Apple, is bekend. Veel nieuwe features zijn een regelrechte kopie van het besturingssysteem van Apple. Maar misschien hadden ze dat toch nog iets beter moeten doen?
Lettvin:
“My team had a very talented UI designer and my particular feature had a good, headstrong program manager with strong ideas about user experience. We had a Mac [owned personally by a team member] that we looked to as a paragon of clean UI. Of course the Shell team also had some great UI designers and numerous good, headstrong PMs who valued (I can only assume) simplicity and so on. Perhaps they had a Mac too.”
Conclusie
Het punt is, mensen willen helemaal niet zo veel keuzes hebben. Iedere keuze maakt het weer iets moeilijker. Misschien denk je in eerste instantie dat het goed is om de keuzes te hebben, maar als het er op aan komt gebruik je die toch niet. Ik wil niet nadenken over wat het beste is voor het stroomverbuik van mijn notebook als ik hem even met rust laat. Laat dat maar over aan het besturingsssyteem. Als ik hem even niet gebruik, laat hem zelf besluiten om in een energiebesparende toestand te komen. Laat hem zelf de data op een veilige manier beheren. Daar wil ik me niet mee bezig houden.